دل دوبــاره عشــــق قسمت کرده است
یــــاد کاوه، یــــــاد همّـــت کـرده است
یـــاد ســـــــرداران بی سرکرده است
یــــاد بـــــدر و یـــاد خیــبر کرده است
یــــــادمجـــنون و شلـمــچه کرده است
یـــــــاد غــــوغای حـــلبــچه کرده است
یــــاد فـــکّــه، یــاد مــهران کرده است
یــــاد نجــــوا های چــمران کرده است
یـــاد سـربنــدهای یا زهـــرا (س) بخیر
یـــــاد آن دل های چون دریـــــا بــــــخیر
یــــــــاد آن نـــام آوران بـــی ریـــــــــا
یـــاد آن جان بر کـــفان جبـــهـــــــه ها
یـــــاد ســـنگـــــــرهـــایتــوأم با صفا
نیــمـــه شبـــهــا ذکـــر حـــقّ، یاد خـدا
یــــاد ســــــرباز شــــــهید بی پـــلاک
یــــــاد آن تــن های افتـــاده به خـــاک.
بنویس شهید و برو سرخط....
بنویس شهید و بعد برو سر خط...
همانجا که نخل هایش بدون سر نماز میگذارندو بید های مجنونش به سمت
شرجی
افق در احتزازند....
از این سطر به ان سطر...از این خط به آن خط...از این خاکریز به
آن خاکریز...
حالا دیگر؛
این همه شهید را کلمه ها تشییع می کنند. حالا این خط آخر ندارد.
بدون معطلی بجای نقطه اشک هایت را بگذار و
برو
